هر چیزی زکاتی دارد. مثلاً خدای متعال ثروتی به کسی عنایت می‌کند،

شکرانه‌‌ی آن، دادن زکات است. زکات دو معنا دارد: یکی هرس کردن و از حشو زواید

پاک کردن است و دیگری رویش و بالندگی. لذا در احادیث مثلاً داریم زَکاةُ العِلمِ نَشرُهُ[1]؛

زکات دانش این است که انسان دانایی‌هایش را از دیگران دریغ نکند و به آنها هم بیاموزد.

امیرالمؤمنین علیه‌السّلام فرمود: زَکاةُ الجَمالِ، العِفافُ[2]؛ شکر زیبایی، پاک کردن روح و

وجود خویش از آلایش‌ها و زمینه‌سازی برای رشد و تعالی روح، عفاف است.

لذا زن زیبا در مقام زکات زیبایی و جمالش، باید عفّت و پاکدامنی و حیا و پوشیدگی را پیشه کند.

پیغمبراکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) مطلب تکان دهنده‌ای به حضرت زهرا

(سلام‌الله‌علیها) فرمودند: یا فاطمةُ! ما مِن اِمرأَةٍ تَزَیَّنَت حُسنَها وَ خَرَجَت مِن

بَیِتها بِأَحسَنِ مَلبوسٍ حَتّی یَنظُرَ اِلَیهَا النّاسُ، اِلاّ لَعَنَها مَلائِکَةُ السَّمواتِ و

الاَرَضینَ وَ کانَت فی غَضَبِ الله حَتّی تَموتَ وَ یُؤمَرُ بِها اِلَی النّار[3]:

ای فاطمه جان! هیچ زنی نیست که زیبایی‌ها و جمال خود را زینت کند

و با زیباترین و نیکوترین جامه‌های خود از خانه خارج شود تا نگاه مردمان را به

سوی خویشتن جلب کند، مگر اینکه همه‌‌ی ملائکه‌‌ی آسمان‌ها و زمین او را لعنت و

نفرین خواهند کرد و تا زمان مرگ در غضب و خشم الهی خواهد بود و پس از مرگ،

فرمان داده می‌شود که او را در دل آتش بیفکنند.